Γέφυρα Κούσιου: Η ώρα να κάνουμε ταμείο.

Τώρα που ο εργολάβος όχι μόνον φεύγει χωρίς να αφήσει την εγγυητική του επιστολή (ένα ποσό της τάξεως των 600.000 €) αλλά ζητά και τα ρέστα μένει να δούμε ποιοι είναι αυτοί που συνειδητά ή από ανικανότητα οδήγησαν τα πράγματα στην σημερινή ξεφτίλα. 

1.       Η επιλογή. Είναι γνωστό πλέον ότι οι δωρητές δεν ήθελαν γέφυρα. Όντας χρόνια στην αγορά ήξεραν καλά την χρησιμότητα ενός σχολείου. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα πράγματα είναι απλά: Δίνεις στον δωρητή το οικόπεδο βοηθάς τους μελετητές του περιγράφοντας ανάγκες και προδιαγραφές και τον αφήνεις να το κάνει μόνος του. Τα λεφτά όμως ήταν πολλά. Και η ματαιοδοξία περίσσευε: Μια γέφυρα θα την δόξαζε στον αιώνα. Έτσι πέφτει πάνω στους δωρητές και με κάποιον δικό της τρόπο τους πείθει.

2.       Η μελέτη. Υπήρχε μελέτη. Προέβλεπε μια υπέροχη αστική γέφυρα μελετημένη από μελετητές της «Εγνατίας» . Ήταν όμως ακριβή σαν λύση. Έτσι αποφάσισαν να ξανακάνουν την μελέτη. Με κύριο κίνητρο και πάλι την ματαιοδοξία δόθηκε εντολή για μια γέφυρα «φτηνή και καλή». Κλασσική αρχοντοχωριατιά. Ο νέος μελετητής που ήθελε δουλειά τους έκανε το χατίρι. Κατέληξε στην θηριώδη για τα Ελληνικά δεδομένα λύση της χυτής γέφυρας. Το κόστος υπολογίσθηκε από τις τιμές μονάδας του υπουργείου. Αλίμονο όμως,  το μέγεθος των παραμέτρων (κυρίως του ύψους) τις καθιστούσε υποεκτιμημένες.

3.       Η δημοπρασία. Ένα εγχείρημα σαν κι αυτό δεν το δημοπρατείς σαν να είναι κατασκευή δασικής οδοποιίας, καλώντας δηλαδή κάθε καρυδιάς καρύδι να δώσει την χαμηλότερη τιμή. Εξ άλλου όταν έχεις και την εμπειρία του Άνω Κάτω Σελίου όπου ο εργολάβος σου σε παράτησε ακόμη και σε έργο δασικής; οδοποιίας γίνεσαι προσεκτικός. Κάνεις δηλαδή δημοπρασία με επιλογή. Θέτεις σαν όρο για την συμμετοχή στον διαγωνισμό ένα πλούσιο και ενημερωμένο βιογραφικό της κατασκευαστικής ομάδας αλλά και άλλες προϋποθέσεις όπως την ύπαρξη ρευστού και  εξοπλισμού. Για να το κάνεις αυτό απαιτείται να κηρυχθεί το έργο ειδικού σκοπού. Μια διαδικασία που παίρνει ένα με δύο μήνες. Έλα όμως που εκτός από ματαιόδοξο είσαι και επιπόλαιο άτομο.. Εκτός από όλα τα άλλα θέλεις να σε πάρει η τηλεόραση κάνοντας εγκαίνια. Οπότε κάνεις ένα ακόμη λάθος: Μαζεύεις τη σάρα και την μάρα και κάνεις διαγωνισμό. Το παίρνει ο φθηνότερος και χειρότερος.

4.       Η απερισκεψία. Ξέρεις ότι δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα το σωστό. Ξέρεις ότι η όλη κατάσταση είναι σα να περπατάς πάνω σε τεντωμένο σκοινί  και παρότι οφείλεις να πηγαίνεις κάθε μέρα στο γιαπί, να νοιάζεσαι και να ανησυχείς αφήνεις την υπόθεση σε μια αδύναμη υπηρεσία και έναν άπειρο αντιδήμαρχο. Φθάνει Μάιος του 2011 και ο εργολάβος σου δεν έχει τελειώσει ακόμη τους πυλώνες. Οφείλεις πλέον να πάρεις μέτρα. Το μόνο που κάνεις είναι να φροντίσεις να φύγει ένας από τους υπεργολάβους, ο ποιο φωνακλάς και θρασύς. Το Ιούνιο του 2011 είχες την δυνατότητα χρησιμοποιώντας την διάταξη περί τμηματικών προθεσμιών να τους πετάξεις έξω.  Τους αφήνεις όμως να σε κοροϊδεύουν.

5.       Η κακοδιοίκηση. Δυστυχώς κάνεις ακόμη μια υποχώρηση. Αφήνεις  την εμπλοκή τρίτων στην υπόθεση. Η επιτροπή δωρεάς γίνεται παίκτης ενώ δεν της πέφτει λόγος.  Η καλύτερη προϋπόθεση για καταστροφή είναι η ύπαρξη μη θεσμικών κέντρων που ασκούν διοίκηση. Ή ακόμη χειρότερα μια πολύπλοκη  πυραμίδα εντολοδοσίας. Αυτό συμβαίνει και εδώ. Το αίτιο είναι οι ενοχές  γιατί χρησιμοποίησες το έργο για να κάνεις την πλάκα σου αλλά για ο φόβος σου για την επάρκεια της Υπηρεσίας σου. Τότε είναι που αποφασίζεις να έρθεις σε επαφή με τον εργολάβο. Αντί να του  συμπεριφερθείς ψυχρά και υπηρεσιακά, να τον στείλεις στην έξοδο ζητώντας του να σου αφήσει και την εγγυητική, αρχίζεις τα καλοπιάσματα. Λογικό. Δεν έχεις υποδομή, και το βασικό σου όπλο σ’ όλη σου την ζωή ήταν η διαχείριση κρυφών προσωπικών πληροφοριών θεωρείς ότι μπορείς να κτίσεις έτσι και γέφυρα . Και αρχίζεις τα λάθη.

6.       Το πρώτο λάθος. Ψάχνεις να βρεις τρόπους να δώσεις πρόσθετα χρήματα στον εργολάβο για να τον δελεάσεις. Το καταλαβαίνει και αρχίζει τις προφάσεις. Τα πρανή των οχθών είναι ασταθή, σου είπαν. Χρειαζόταν σταθεροποίηση που θα κόστιζε 140.000 €. Χωρίς να το πολυψάξεις και με μια μελέτη κατά παραγγελία δίνεις το έργο στον εργολάβο. Υπάρχουν φωνές σου λένε ότι συμβαίνει το αντίθετο. Μάταια .Θεωρούσες ότι έπρεπε να του δώσεις χρήματα  . Αυτός όμως όντας πονηρό αρπακτικό απλά καταβροχθίζει  τα δολώματα και περιπαίζει την πόλη. Συνεχίζει να το κάνει βέβαια όταν του επιτρέπουν να εκτελέσει πρωθύστερα τμήματα του έργου που συμβατικά όφειλαν να γίνουν μετά την κατασκευή του καταστρώματος.

7.       Το μοιραίο λάθος. Η Υπηρεσία ζήτησε έγκαιρα από τον εργολάβο μελέτη ικριωμάτων. Η συνήθης πρακτική είναι να δίδεται στον εργολάβο η μελέτη του φορέα και αυτός να κάνει την μελέτη των ικριωμάτων. Ο Νόμος του 1974 έθετε σαν υποχρέωση του μελετητή την σύνταξη μελέτης ικριωμάτων. Από τότε μέχρι σήμερα όμως η τεχνολογία των ικριωμάτων έγινε πολύπλοκη και οι εναλλακτικές πολλές σε σημείο πάντα σχεδόν να συντάσσεται άλλη μελέτη από τους κατασκευαστές. Έτσι καθιερώθηκε την μελέτη ικριωμάτων να την συντάσσει ο εργολάβος και φυσικά να πληρώνεται γι’ αυτήν. Δεν πληρώνεται όμως πρόσθετα χρήματα για την κατασκευή τους. Αυτή η απλή αλήθεια, για την οποία χρειάστηκα δύο τρία τηλέφωνα να την επιβεβαιώσω, έγινε το μέσον με το οποίο ο εργολάβος φέρνει τα πράγματα στο σημείο όχι μόνον να μπορεί να φύγει παίρνοντας την εγγυητική μαζί του αλλά και να διεκδικεί και πρόσθετα χρήματα. Το πώς έγινε αυτό είναι γνωστό. Το ότι είχε βοήθεια από μέσα είναι σχεδόν βέβαιο. Το αν κέρδισαν κάποιοι  ερευνητέο. Το βέβαιο είναι πως όλη αυτή η διολίσθηση θα μπορούσε να αποφευχθεί αν υπήρχε ένα δημοτικό συμβούλιο από αξιοπρεπείς ανθρώπους  που θα αρνιόντουσαν να σηκώνουν αυτόματα τα χέρια τους υπερψηφίζοντας  κάθε άστοχη επιλογή σου. Είπαμε: Ο χειρισμός προσωπικών πληροφοριών…

Τα πράγματα δυστυχώς έχουν μέλλον. Όχι ως προς το έργο. Αυτό μάλλον πρέπει να το ξεχάσουμε. Αλλά ως προς την οφειλόμενη δικαστική διερεύνησή των γεγονότων. Αν αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη, αυτή θα μας ακολουθήσει και θα μας τιμωρήσει συλλογικά.